dimecres, 13 de març del 2019

Cero apellidos catalanes / Nul katalunaj familinomoj - Xavi Díez (3)

Kie ne eblas diskuto (krom inter tiuj kiuj ripetas milfoje la mensogon pri la supozita "kataluna rasismo") esta pri la fakto ke Katalunio estas nacio sen iu ajn aparta etnokaraktero. Maksimume oni povas akcepti ke ĝi estas kultura nacio, kvankam el mia vidpunkto kiel historiisto, mi kredas ke temas pri postnacia identogrupo, bazita sur la volo tion esti kaj la rezisto esti asimilita de malamika ŝtato.

Vicens Vives, en konata verko de 1954 "Noticia de Cataluña" ("Novaĵo pri Katalunio") [la cenzuro malpermesis ĝian publikigon per la originala titolo "Nosotros los catalanes" ("Ni la katalunoj")] konsideras la teritorion "paso-lando", en kiu setlis diversaj popoloj kaj homoj, kunformante heterogenan miksiĝon en konstanta konstruado. Unu ekzemplon, dum la jarcentoj 16a-17a, surbaze de la censoj kaj la tiuepokaj dokumentoj, oni prividas ke ĉirkaŭ 40% de la laborfortoj konstituis okcitanaj enmigrintoj, fuĝintoj el la feŭdismo de suda Francio. La moderna Barcelono, havena kaj kosmopolita, kune kun multaj aliaj ĉemaraj zonoj, allogis diasporon de kompetentaj merkatistoj kaj teknikistoj el la tuta kontinento, speciale el la italaj marbordoj. Fine de la 19a jarcento, kun loĝantaro nombranta 2 milionoj, la demografia kresko devenis ĉefe de Valencilando kaj Aragono. Komence de la 20a jarcento, komencis la alvenado de andaluzoj, multaj el ili fuĝintaj el la rura submetado kaj la polica persekutado en epoko de gravaj sociaj movadoj. Barcelono, ĉefurbo de la anarkiismo, estis rifuĝejo kaj kaŝejo por ĉiuj persekutatoj.

Sed sendube, tio kion oni ofte forgesis, estas ke Katalunio, kun 2,7 milionoj da loĝantoj antaŭ la hispana milito, akceptis pli ol 1 milionon da rifuĝintoj el la aeroj okupitaj de la faŝisma armeo. Miliono da rifuĝintoj kiuj eskapis el certa morto aŭ subpremado kiu, sen troigo, la brita historiisto Paul Preston nomis la "hispana holokaŭsto". Multaj el ili sukcesis ekziliĝi fine de la milito (440.000 estas la nombro de la respublikana amas-elmigrado en 1939), kvankam multaj aliaj povis resti, aliĝante sin al la kataluna socio malamika al la frankoismo.

Fonto: Diario 16