Iĝis kutimo prezenti la katalunojn kiel "kredantaj sin superuloj"-n. Tio estas fenomeno rilata al la subita malkovro ke, rimarkinde alta nombro da ili, eble la majoritato de la loĝantoj en Katalunio mem, iĝis sendependistoj. Kaj eble senrimede. Ili rifuzas aparteni al la hispana Reĝlando. Tio estas freŝa sed ne nova fenomeno. Diversaj sociaj enketoj de la lastaj jardekoj montris nin kiel la malplej simpatiaj inter la samnacianoj. La kliŝoj priskribis nin kiel "avaraj", kun supereckomplekso kaj tre "centritaj en si mem", karakterizoj, cetere, kiuj tre similas al la antaŭjuĝoj pri la judoj en la eŭropaj socioj, ĉiam suspektaj reprezenti "fremdan elementon" ene de la komunumo. Eĉ mem la kontraŭjudaj ŝercoj estas uzataj kontraŭ la katalunoj en Hispanio. Nun, pro la sistema krizo de la reĝimo de 1978, pri kio gravege kunrespondecas la kataluna respublikana suverenismo, la procezo akriĝis. La misevoluo de la konflikto, ekde la zelota "aporellismo" ("A por ellos" = instigo sufoki la sendependistojn per polica subpremo) de amaskomunikiloj kaj juraj instancoj, manipulante la malbonajn instinktoj fare de kelkaj partioj, entute kontribuis al malhumanigo de sep milionoj kaj duono de homoj kiuj, sendepende de iliaj politikaj inklinoj, iĝas krimuligitaj pro tio kio ili estas. Aŭ eĉ pli malbone, oni starigis kategoriojn kvazaŭ tiuj milionoj da katalunoj kiuj decidis malligiĝi el Hispanio estus nepre perversuloj, ia speco de modernaj herezuloj al kiuj oni devas apliki "malinfektilon", kiel deklaris hispana ministro Josep Borrell.
Tiu ĉi interpreto de la historio estis potencigita de la amaskomunikila oligopolo, kun aparta mencio de la televido, kiu en Hispanio neniam estis karakterizita je pluraleco. Tute male, kiel montris studo de esploristo el madrida universitato (Universidad Complutense), Javier Muñoz Soro, la agado de la hispanaj komunikiloj sekvas kontinuan linion kiu venas el la ĵurnalismo kreita dum la diktaturo, financita de entreprenistaj sektoroj intime ligitaj al frankoismo kaj kiu, tradicie, estis instrumento por potencigi la unuformecan kaj aŭtoritatecan spiriton de la hispana socio, tion komplementas kultura televido - en lando kun deficitaj legemo kaj kritik-konscio - kiu intence senvidebligas ĉiujn elementojn kiuj ne akordas kun ideo pri nacia identeco kiu konfuzige miksas Hispanion kaj Madridon aŭ potencigas la kliŝojn de la madrido-tipo.
Ni erarus se ni kredus ke la antaŭjuĝo kontraŭ la katalunoj esta nova. Fakte, la subpremo de la katalunoj esta unu el la elementoj sur kiu formiĝis la hispana identeco, ĉar oni ja scias ke ne multaj aferoj tiom multe koherigas socion kiel la fakto identigi malamikon, internan aŭ eksteran. Ne multaj scias, ke la pejorativa kromnomo "polacos" ("poloj"), originas en la unuaj jaroj de la hispana postmilito, kiam la frankoisma armeo, imitante la Wehrmacht, nomis tiel la katalunajn rekrutojn por memorigi al ili ilia kondiĉo de submetita popolo. La kontraŭkatalunaj diskursoj de Quevedo rilatis al ilia kontraŭmonarkia spirito: "Ili estas monstra abortaĵo de la politiko, liberaj kun mastro", tio estas, ili ne submetiĝis al la absolutisma spirito de la hispana monarkio. Fakte, unu el la idento-signoj de Katalunio esta ĝia malinklino al la povo kaj la liberecana tradicio. La historiisto Jaume Vicens Vives kalkulis ĝis 11 revoluciojn (la plej revolucia popolo en Eŭropo), kio estas tre malkomforta por reĝimo kiu venas rekte el la plej longa totalitarismo de Eŭropo, malkapabla seniĝi de kadukiĝinta monarkio kiu nuntempe ĉefas en la ŝtato.
Fonto: Diario 16
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada